Bygdedyret

Eg snubla ein gong og gjekk på trynet, slik møtte eg første gong
Bygdedyret.
Eg låg i grøfta og blødde, og kjende meg krank og svak –
bøygd under blikket til dyret, vridd
i eit strupetak.

Bygdedyret har auger som ser, øyrer som høyrer, og hender som ber,
Og siklande, vidt opent gap.

Ei gryande trass i meg vakna
Frå slumring i hine år –
Og alt som før visna og spakna – gav føde og vart til eit bål.
Eg reiste meg opp og reiv pisken – ut av dyrets grep, og
Rasande let eg han falle, slik tvinga eg beistet i kne.

For alle du dolka i ryggen, og såra i gjerning og ord,
Alle dei svake og rare du kua kvar enn du fòr.
Alle som ikkje passa i småruta Bygdedyr-land,
Og glansbiletet rakna.
Sjøl om du trudde du vann.