Fri Palestina

 Det var Januar 2024 då eg skreiv dette, og endeleg har me lagt 2023 bak oss, og kan byrja med blanke ark. Eg trur aldri eg har tenkt slik om årsskiftet, at ein har heilt blanke ark, og at no høver det godt å ta skeia i ei anna hand, ta tak og endra seg til det betre. Det er alltid nokon krusedullar på dei arka, ord som har vorte skrivne som er freista viska ut, men blyantmerka heng igjen i papiret.

Det er ingenting som heiter blanke ark.

Men drit i det, me er dei me er, og så får me heller freista å vera best mogleg versjonar av oss sjølve. Det er ting i 2023 som har gjort meg skuffa, sint, glad, og rasande forbanna.

Her i romjula heva eg stemmen på fest, i pur moralsk indignasjon.

Det har eg ikkje gjort sidan glansdagane.

Dei seier at The Donald (ikkje andriken, men den andre) kan bli attvald dette året. Eg hadde nok stemt på andriken. Sjølv om han er nokså sinnesgalen, så er han i alle høve glad somme tider.

Og løyen. The Donald er ikkje løyen.

Han i Russland ligg og greit an, trur eg. Han i Israel - han veit vel at han vert fengsla for korrupsjon den dagen han ikkje er statsminister lenger, og dessutan har han stor støtte i befolkninga for krigsforbrytelsane som pågår.

Tjuetotusen menneskje drepne(and counting) - dei aller fleste uskuldige - resten traumatiserte og garantert radikaliserte av ei meiningslaus terrorbombing i sjølforsvar. 

Midt-Austen sitt einaste liberale demokrati vert det hevda. Jævla terrorist-stat seier eg. Men då er eg vel antisemitt. Det går for faen ikkje an å forsvara dette her. Lukka auene og sjå ein annan veg. Mumla noke om Israel sin rett til å forsvara seg. 

For meg - som er av ironigenerasjonen - vart det naudsynt å gå i demonstrasjon. Det var før jul - eg sto midt mellom flagg og palestinaskjerf - eg sto i fortvilinga deira. I Sinnet, i sorga. Saman med Johan og sonen hans, og det sto 4 svaner heilt framme. Det byrja regna, men me flytta oss ikkje. Høyrde alle appellane. Frå palestinakomiteen, frå Mia Gundersen, og frå raudt. Vi burde ha vore tusenvis. Vi var nokon hundre.

Emilie Eie song hjarta sitt ut der, i regnet.

Det var før jul. Det er ein månad eller seks veker sia allereie.  Livet går sin skeive gong for oss som ikkje lever i bombetraumet, ærlege politikarar er mangelvare om dagen.

Men musikken har vi. Litteraturen. Kjærleiken er der, i større eller mindre glimt. Som silhuettar mot ein purpurfarga himmel.

Og når det regner så er det som om det aldri vil stoppa, og når det bles skodd over naken skog, over tuer og knattar er det som om det aldri vil stoppa og det er såvidt me kan sjå vegen, og bilen slingrar og snirklar seg avgarde på ein veg som ikkje berre er ein veg, men inngongen til eit fotoalbum, med gamle bilete om folk som levde her og hendingar der, langs vegen. 

Då eg råkøyrde råøvingskøyrde med far sin Laurel og han sat på sida av meg og kjefta for noko, igjennom svingane på Børkja, og han vart enno sintare av at eg haldt kjeft og trødde gassen i botn. Og det er ingen stad om rømma når ein sit slik i lag i ein bil.

Eg brukte å sykla opp desse uendelege bakkane, slita meg opp utan motivasjon eller overtyding. Og renna ned igjen på vinden, krøkt over bukkestyret på DBS-racersykkelen min. 

Og eg har ikkje vore her inne sidan før jul, og Endre sender tekstmelding til Rållså og ingrid, og regnet fossar ned, me har hatt avstemning, me gidde ikkje henta dåkke på kaien på Sandanger, det e så friskt og fint ute, det blir godt for dåkke å gå!

Og me ler høgt og konspiratorisk, og skrur opp Honningbarna - som er på Endre si speleliste sidan DAB- dekninga er skral - og me gjer oss hen til energien i Fri Palestina.