Innlegg

The fields of Anfield road

-
Bilde
  Speakeren på Anfield gjentok til det kjedsommelige at bortesupportere måtte vente til hjemmesupporterne hadde forlatt stadion, skuffelsen blant de røde supporterne var merkbar etter det sure tapet. Vi gikk taust ned trappene og ut av stadion, og nedover veien mot det vi trodde var byen, vi passerte flere titalls busser med Leeds-effekter, og jo lenger vi gikk, jo mindre så det ut som sentrum, og til slutt kom vi til et skilt det ei pil pekte mot John Lennon Airport, etter å ha gått 40 minutter, og da tok Konrad fram Google maps, og vi så at vi hadde gått totalt motsatt vei. Den famøse Dvergbøy-stedsansen, altså! Svikter aldri. Vi snudde og gikk oppover igjen den veien vi kom fra. På tur oppover traff vi på Leeds-bussene, der var det nokså god stemning. Vi traff også på små klynger med gående Leeds-supportere, de lo da de så skjerfene våre, og trøstet oss med at de hadde god tro på at Liverpool ikke kom til å rykke ned. Nå håbe eg at Leeds rykke ner, sa Roald da de var ute av syne.  E
Legg inn en kommentar
Les mer

Dårligt forsvar part to

-
Bilde
  Vi var inne, på kortsida motsett av The Kop, og plassane våre låg heilt oppunder taket og sikten var upåklageleg. Anfield vart fylt opp, sakte men sikkert. Leeds-spelarane starta si oppvarming framfor oss, til pipekonsert frå tribunen, men då Liverpoollaget starta si oppvarming var det applaus og gode tilbakemeldingar. Meisteren sjøl sto i boblekåpa si ved midtsirkelen og betrakta Leedslaget si oppvarming, det skulle vera rutine, dette her Leeds låg nest sist på tabellen. Liverpool hadde ikkje tapt ein seriekamp på Anfield sidan 2017. Flomlysa var på, banen vart vatna ettertrykkeleg. Kva kunne vel gå gale? Det er sterkt å stå og synga You 'll never walk alone før kampstart på Anfield, å stå med skjerfet over hovudet medan laga gjer seg klare utpå der. Det er hønehud på ryggen og brusande hjarta. Og så starta kampen, det gjekk nokre 1få minutt, så sklei keeper Allison på eit klønete tilbakespel frå midtstoppar Joe Gomez, og Leeds trilla ballen i mål framfor The Kop. Støtten frå he
Legg inn en kommentar
Les mer

Dårligt forsvar part 1

-
Bilde
  Det er helg, og eigentleg tykkjer eg at livet er for travelt no. Og særleg sidan eg ikkje har god oversikt, og ikkje taklar stress på ein utprega god måte. Eg har vore i Liverpool, som forrige post indikerte. Det var ein fin tur, med veldig låg flatfyllfaktor, og dei grunnene som me støytte på undervegs fekk me karra oss av, og kome oss vidare ned elva. Den første grunna var eit ugyldig pass ved utreise, og det er klart at slikt er kjipe greier, og særleg sidan flyet sto og venta på oss og det tok tid å få på plass eit naudpass. Og endå særlegare sidan det kosta friske 1300 kroner. Ein varm applaus til lensmannskontoret på Bryne som sa at det gamle passet var gyldig. Me åt vel eit av tidenes beste biffmåltid på ein Argentinsk restaurant på fredagskvelden, og nevøen min fekk i seg ei heil T-beinsteik, noko som er temmeleg imponerande med tanke på størrelsen på kjøtstykket. Måltidet vart avslutta med tidenes ringaste Irish coffee, eg trudde kaffebønene på toppen var sjokolade, men det
Legg inn en kommentar
Les mer

Du vil aldri gå aleine

-
 I dag, etter å ha venta i over to år med pandemi, har det endeleg lage seg slik at eg kan reisa på pilgrimsferd til Liverpool igjen. Det er ein femtiårslags-spleis frå vener og slekt, for ellers hadde eg nok ikkje teke meg råd til dette, og særleg ikkje i slike tider som no, då alt kostar meir enn det bruka å gjera. Sist eg var i Liverpool var i 2017, det var feelgood saman med Erlend og Svein Erik. På the Kop for første gong. Det var iskaldt, men enormt god stemning, allsang i samfulle 90 minutt pluss tillegg, og 1-0 mot eit ganske tannlaust Newcastle-lag. Det er to sider ved dette å vera supportar av eit engelsk fotballag. Det eine er dei emosjonelle banda som bind deg til klubben. Augneblinkar av samhald og fotballglede. Trent sin 'corner taken quickly' som rundlurte heile Barcelona- forsvaret. Origi som sette ballen i mål. 4-0 og finale. Eller Peter Crouch sitt hat trick mot Arsenal. Mirakelet i Istanbul. Sterke kjensler knytta til dette. 5-3 mot Chelsea, då Liverpool bese
Legg inn en kommentar
Les mer

dagane

-
Bilde
Tida går i sirklar, dagar, veker, månader år, og alle har navn og dei forsvinn bak oss, dukkar opp framfor oss, og vi vert eldre. Og årstidene skifter og det er merkedagar der, stabbesteinar langs vegen, og om ein ser seg bakover, så ser ein at dei ein gjekk saman med for nokre år sidan kan hende er ute av syne no, og når 26. Oktober dukkar opp, så er det ein slik dag som eg hugser, for det er dødsdagen til både far og mor, og bryllaupsdagen deira, og det er ikkje slik at eg sørgjer over dei lenger, for det har gått sju og tolv år. Men litt ekstra tenksam vert eg jo. Og i går var det vel Lars Magnus som sa at tida går så fort, og så ufatteleg tregt på same tid. Ein arbeidsdag kan vara evig, og eit år kan vera over på ein augneblink.
Legg inn en kommentar
Les mer

I ville vesten

-
Bilde
 Då eg var ung var det berre ein fjernsynskanal, eit fjernsyn som var uten fargar fram til VM på ski i 1980. I 1980 var VM på ski relevant. Det var ikkje slik at det var det same fjernsynet som fekk fargar, altså. Svartkvittfjernsynet, som var ein stor, brun kasse i tre, vart bytta ut med eit forrektigt fargefjernsyn. Fjernsynsteateret på tysdagane var eigentleg betre i svartkvitt. Marginalt, altså. Teater er uansett best på teater. Det var ryddig med berre ein kanal, så slapp me å krangle om akkurat det. På radioen var det òg berre ein kanal, fram til ein eller annan gong på 80-talet. Det at der berre var ein kanal på fjernsynet gjorde at alle hadde sett det same, og då me kom på skulen, diskuterte me ivrig kva som hadde skjedd i I ville vesten på Laurdagen. I ville vesten var verdas beste fjernsynsserie for oss som var 12 og ikkje hadde noko å velga i. Her om dagen kom eg over I ville Vesten , på Viaplay, eg tenkte kor ille kan det no vera, og ga det ein sjans. Gjensynet med Luke og
Legg inn en kommentar
Les mer

Svigerfars viser

-
  Då Jon Evil og eg spelte på jubileet for Strand vidaregåande skule for nokre år sidan, var ein av dei eks-lærarane som vart trekte fram min eigen svigerfar, og dette sjølv om han hadde gått av med pensjon, og jobba andre stader, så var det naturleg, og lett å sjå at han har betydd mykje for mange, som lærar, og som kollega. Det er ei historie frå- Strand VGS, der svigerfar har eit fag med ein elektroklasse, det kan vera norsk eller samfunnsfag eller historie, det er ikkje viktig, men han hadde gitaren med seg i dei fleste timane, og drog ein song eller to som ein del av undervisninga, og fanga dei fleste - sjøl dei mest uengasjerte tykte det var feelgood i svigerfar sine timar. Og formidlinga hans var bygd opp kring ei begeistring, og eit ekte engasjement. Nåvel, ein kollega kom inn i denne elektroklassen, og svigerfar var midt i ein song då hen opna døra inn til idyllen, og vedkomande skal då ha sett ut som eit spørsmålstegn, før hen let døra att igjen, strena innover gongen og ropt
Legg inn en kommentar
Les mer