Og litt til

 I datasikkerhetens navn må en ha et passord eller en kode for ethvert område man skal tre inn i. Og det holder ikke med faenihelvete666 elller dævendøttemegta, det skal være et 'sterkt' passord, eller: ett man aldri i verden vil ha mulighet til å huske. Og hadde det bare vært dette ene, så kunne man lært seg det, men det er det ikke, for det nye passordet må ikke ligne på det gamle eller tilstøtende passord, og dessuten skal det inneholde både tall og store bokstaver og være på minst åtte tegn. Skal jeg samtidig slette Samsung-enheten som ikke har vært aktiv på 4 uker? Nei for natas.

  Speakeren på Anfield gjentok til det kjedsommelige at bortesupportere måtte vente til hjemmesupporterne hadde forlatt stadion, skuffelsen blant de røde supporterne var merkbar etter det sure tapet. Vi gikk taust ned trappene og ut av stadion, og nedover veien mot det vi trodde var byen, vi passerte flere titalls busser med Leeds-effekter, og jo lenger vi gikk, jo mindre så det ut som sentrum, og til slutt kom vi til et skilt det ei pil pekte mot John Lennon Airport, etter å ha gått 40 minutter, og da tok Konrad fram Google maps, og vi så at vi hadde gått totalt motsatt vei. Den famøse Dvergbøy-stedsansen, altså! Svikter aldri. Vi snudde og gikk oppover igjen den veien vi kom fra. På tur oppover traff vi på Leeds-bussene, der var det nokså god stemning. Vi traff også på små klynger med gående Leeds-supportere, de lo da de så skjerfene våre, og trøstet oss med at de hadde god tro på at Liverpool ikke kom til å rykke ned. Nå håbe eg at Leeds rykke ner, sa Roald da de var ute av syne.  E

  Vi var inne, på kortsida motsett av The Kop, og plassane våre låg heilt oppunder taket og sikten var upåklageleg. Anfield vart fylt opp, sakte men sikkert. Leeds-spelarane starta si oppvarming framfor oss, til pipekonsert frå tribunen, men då Liverpoollaget starta si oppvarming var det applaus og gode tilbakemeldingar. Meisteren sjøl sto i boblekåpa si ved midtsirkelen og betrakta Leedslaget si oppvarming, det skulle vera rutine, dette her Leeds låg nest sist på tabellen. Liverpool hadde ikkje tapt ein seriekamp på Anfield sidan 2017. Flomlysa var på, banen vart vatna ettertrykkeleg. Kva kunne vel gå gale? Det er sterkt å stå og synga You 'll never walk alone før kampstart på Anfield, å stå med skjerfet over hovudet medan laga gjer seg klare utpå der. Det er hønehud på ryggen og brusande hjarta. Og så starta kampen, det gjekk nokre 1få minutt, så sklei keeper Allison på eit klønete tilbakespel frå midtstoppar Joe Gomez, og Leeds trilla ballen i mål framfor The Kop. Støtten frå he

  Det er helg, og eigentleg tykkjer eg at livet er for travelt no. Og særleg sidan eg ikkje har god oversikt, og ikkje taklar stress på ein utprega god måte. Eg har vore i Liverpool, som forrige post indikerte. Det var ein fin tur, med veldig låg flatfyllfaktor, og dei grunnene som me støytte på undervegs fekk me karra oss av, og kome oss vidare ned elva. Den første grunna var eit ugyldig pass ved utreise, og det er klart at slikt er kjipe greier, og særleg sidan flyet sto og venta på oss og det tok tid å få på plass eit naudpass. Og endå særlegare sidan det kosta friske 1300 kroner. Ein varm applaus til lensmannskontoret på Bryne som sa at det gamle passet var gyldig. Me åt vel eit av tidenes beste biffmåltid på ein Argentinsk restaurant på fredagskvelden, og nevøen min fekk i seg ei heil T-beinsteik, noko som er temmeleg imponerande med tanke på størrelsen på kjøtstykket. Måltidet vart avslutta med tidenes ringaste Irish coffee, eg trudde kaffebønene på toppen var sjokolade, men det