Sultans of swing
Ein eg kjenner seier ay hen har blitt avhengig av mobiltelefonen generelt, og sosiale media spesielt, og at det mest er som med sigarettane, at hen kan kjenna eit sug etter dei, og at berre eit sveip over skjermen kan dempa trongen. Og det er visst som med sigarettane: dei aller fleste smakar ikkje godt, eingong. Før kunne statusar vera krative og morosame, men det ser hen ikkje så mykje til lenger. Me strør om oss med smileandlet og grineandlet og tomlar og hjarta. Me deler ut gratulasjonar når facebook seier at nokon fyller år. Me deler dei same linkane. Me er i eit rom med alt for mykje klang. Me seier det same, høgt og i munnen på kvarandre. Hen gulpar i seg dårlege og halvgode Netflix-seriar som om det skulle vera øl ti minutt før serveringa stenger. Og så skal alle på dei same arrangementa. Eller for det meste er me berre interesserte. Berre denne veka har hen åtte arrangement. Tre av dei foregår på same tid. Til ei kvar tid er 15-20 av Hens vener interesserte i dei same ar