Miksepulten og jævla satans krefthelvetet
Dersom hovudet var ein mottakar med sendar og miksepult som plukka opp signal frå det det las og høyrde og såg og tenkte, og munnen eller pennen eller tastaturet slyngde det ut igjen - i ein litt forstyrra miks - av sanning og oppspinn, av teoriar og konklusjonar, av heilskap og fragmentert erfaring. Dersom det var slik, så har eg ein slags samanheng som har vakse fram i meg den siste veka.
Og her kjem råmiksen.
Sist Onsdag var eg på eit såkalla fokusmøte, i eitt av desse halvfulle kontorbygga på Forus. Det var representantar med ulike roller i arbeidslivet, og stoffet var turt som ørkenen før regntida, og eigentleg var det eit fokusmøte heilt på det jamne, utan særleg diskusjon, det var vel mest som ei forelesing, tenkjer eg - med lite nytt å spora - heilt til me kom til siste del, når klokka var fem på ti, og forelesaren drog fram eit arbeidsreglement frå eit kontor. Frå 1872.
1872 er jo ei stund sidan, det har skjedd uhorveleg mykje på mest alle plan sidan 1872. Noreg var ikkje eingong eit land, men ein enklave under Sverige, men røtene våre går dit, dette var aktuelt reglement for tippoldeforeldra våre dersom dei arbeidde på kontor på den tida.
Gudsfrykt, renslighet, redelighed, 12 timars dag, høg moral og plikt til å ikkje verta ei bør for samfunnet. Felles bøn, advarsel mot røykjing, drykk og billjard.
Mange av paragrafane vart møtt med lått frå oss tilhøyrarar, me fekk til og med forelesaren til å senda reglementet på mail. For det var jo kjekt å ha som ei påminning om kor me var og kor me er no.
Dette er det eine sporet i miksen, som har surra og gått i meg i ei vekes tid. Veka var travlare enn eg eigentleg set pris på, ho omfatta mellom anna eit intervju, ein tur heim, eit foreldremøte (med innlagt eurytmi), ein spelejobb, ein niårsdag og ei gravferd.
Mest alle desse hendingane var og er bloggbare, og kunne fint ha vorte songar eller bloggpostar som sto på eigahand.
Dei passar kan hende ikkje i miksen til akkurat denne songen, men eg skal innom gravferda.
Kreft er ein satans møkkasjukdom som et folk opp frå innsida. Mor hadde kreft og ho døydde av det for snart to år sidan. Mor vart 69. Anders vart 81, men eg trur ikkje saknet er mindre for Anders sine næraste enn for oss. Ein kan ikkje samanlikne, for døden er kjensleladd og irrasjonell for dei fleste av oss.
Anders Tveit var ein fin mann, som eg hadde band til på mange forskjellige måtar - fyrst vart eg kjend med han som far til Skjærtil - i den relativt utagerande ungdomstida vår. Det var særleg ein gong - etter at me hadde vor alt for heftig ute - og særleg eg, som skulle i fjoset morgonen etter, og eg overnatta på Tveit, og Anders hadde fått i oppgåve å få meg opp, og då han vekte meg klokka 0700 og eg framleis var overstadig, og han gav meg bilnøklane til sonen sin, og eg ikkje kjende han godt nok til å seie at eg ikkje var kjørbar, så eg berre køyrde - med tretusen i promille, og molka og stidde dyra, og torde ikkje køyra attende, så eg la meg til å sova ut oppå ein rundballe av høy.
Anders sa ikkje noko, og det gjorde ikkje eg heller. Fleire år seinare drog han det fram: Du vett den gongen der - det va spinngale - eg sko ha kjørt deg ner, kan du veda.
Seinare vart Anders med i teaterlaget, og då han debuterte var han over 50, og me sto saman på scenen, mellom anna i den relativt famøse Jakob Sande - musikalen først på 90 - talet. Saman framførte me den groteske likfunn
So fann dei han Ole Johan
Longt oppe i Håsteinshagen
Der låg han og rotna og brann
med solsteiken midt i magen
Det var kjekt å vera saman med han. Han blomstra med oss teaterføkks.
Me sto ikkje på same sida politisk, Anders og eg, men som mange sa i begravelsen, så var han interressert i folk og kva dei gjorde, og han spurde etter og gjorde seg opp meiningar om ting. Og så var han av den generasjonen mannfolk som viste omsorg ved å leggja til rette for dei rundt seg. Skaffa ved og gjødsla plenen, slike ting som min far og hjelpte til med, leggja parkett og tapetsera.
Det er ingen som gjødslar plenen far - som Helen sa då ho haldt minneord i kyrkja. Eg kjende klumpen hennar då, det gjorde eg. Den som sit kring hjarta når me er leie oss.
Det siste bandet eg har til Anders er via foreldra mine. Vennskap er rørande, og kanskje ekstra rørande når det oppstår i godt vaksen alder. Eg veit ikkje korleis dei fann kvarandre - Anders og far - kan hende det var igjennom teaterlaget det òg, men det gjorde dei i alle høve, dei besøkte kvarandre og drog på hytteturar saman, og dei siste åra far levde så bruka Anders væra med han på sauesamling i Slettedalen.
Eg var sjølv med ein gong, og far titulerte konsekvent Anders med Sauesanker Tvett, og far og hunden gjekk øvst på toppane, og eg midt i lia, og Anders i dalbotnen, og eg var mest som ein ekstra hund som vart send opp og ned i dei bratte bakkane.
Og på kvelden var det god drøs under parafinlampa. han var fin å snakka med, Anders.
For eit par år sidan la eg ut eit bilde på facebook av far saman med Endre - eitt av dei ganske få augneblinkane dei hadde saman, og under biletet har Anders kommentert:
- Me saknar deg, Øyvind!
Og det skal du veta, Anders: Me saknar deg òg!
Og her kjem råmiksen.
Sist Onsdag var eg på eit såkalla fokusmøte, i eitt av desse halvfulle kontorbygga på Forus. Det var representantar med ulike roller i arbeidslivet, og stoffet var turt som ørkenen før regntida, og eigentleg var det eit fokusmøte heilt på det jamne, utan særleg diskusjon, det var vel mest som ei forelesing, tenkjer eg - med lite nytt å spora - heilt til me kom til siste del, når klokka var fem på ti, og forelesaren drog fram eit arbeidsreglement frå eit kontor. Frå 1872.
1872 er jo ei stund sidan, det har skjedd uhorveleg mykje på mest alle plan sidan 1872. Noreg var ikkje eingong eit land, men ein enklave under Sverige, men røtene våre går dit, dette var aktuelt reglement for tippoldeforeldra våre dersom dei arbeidde på kontor på den tida.
Gudsfrykt, renslighet, redelighed, 12 timars dag, høg moral og plikt til å ikkje verta ei bør for samfunnet. Felles bøn, advarsel mot røykjing, drykk og billjard.
Mange av paragrafane vart møtt med lått frå oss tilhøyrarar, me fekk til og med forelesaren til å senda reglementet på mail. For det var jo kjekt å ha som ei påminning om kor me var og kor me er no.
Dette er det eine sporet i miksen, som har surra og gått i meg i ei vekes tid. Veka var travlare enn eg eigentleg set pris på, ho omfatta mellom anna eit intervju, ein tur heim, eit foreldremøte (med innlagt eurytmi), ein spelejobb, ein niårsdag og ei gravferd.
Mest alle desse hendingane var og er bloggbare, og kunne fint ha vorte songar eller bloggpostar som sto på eigahand.
Dei passar kan hende ikkje i miksen til akkurat denne songen, men eg skal innom gravferda.
Kreft er ein satans møkkasjukdom som et folk opp frå innsida. Mor hadde kreft og ho døydde av det for snart to år sidan. Mor vart 69. Anders vart 81, men eg trur ikkje saknet er mindre for Anders sine næraste enn for oss. Ein kan ikkje samanlikne, for døden er kjensleladd og irrasjonell for dei fleste av oss.
Anders Tveit var ein fin mann, som eg hadde band til på mange forskjellige måtar - fyrst vart eg kjend med han som far til Skjærtil - i den relativt utagerande ungdomstida vår. Det var særleg ein gong - etter at me hadde vor alt for heftig ute - og særleg eg, som skulle i fjoset morgonen etter, og eg overnatta på Tveit, og Anders hadde fått i oppgåve å få meg opp, og då han vekte meg klokka 0700 og eg framleis var overstadig, og han gav meg bilnøklane til sonen sin, og eg ikkje kjende han godt nok til å seie at eg ikkje var kjørbar, så eg berre køyrde - med tretusen i promille, og molka og stidde dyra, og torde ikkje køyra attende, så eg la meg til å sova ut oppå ein rundballe av høy.
Anders sa ikkje noko, og det gjorde ikkje eg heller. Fleire år seinare drog han det fram: Du vett den gongen der - det va spinngale - eg sko ha kjørt deg ner, kan du veda.
Seinare vart Anders med i teaterlaget, og då han debuterte var han over 50, og me sto saman på scenen, mellom anna i den relativt famøse Jakob Sande - musikalen først på 90 - talet. Saman framførte me den groteske likfunn
So fann dei han Ole Johan
Longt oppe i Håsteinshagen
Der låg han og rotna og brann
med solsteiken midt i magen
Det var kjekt å vera saman med han. Han blomstra med oss teaterføkks.
Me sto ikkje på same sida politisk, Anders og eg, men som mange sa i begravelsen, så var han interressert i folk og kva dei gjorde, og han spurde etter og gjorde seg opp meiningar om ting. Og så var han av den generasjonen mannfolk som viste omsorg ved å leggja til rette for dei rundt seg. Skaffa ved og gjødsla plenen, slike ting som min far og hjelpte til med, leggja parkett og tapetsera.
Det er ingen som gjødslar plenen far - som Helen sa då ho haldt minneord i kyrkja. Eg kjende klumpen hennar då, det gjorde eg. Den som sit kring hjarta når me er leie oss.
Det siste bandet eg har til Anders er via foreldra mine. Vennskap er rørande, og kanskje ekstra rørande når det oppstår i godt vaksen alder. Eg veit ikkje korleis dei fann kvarandre - Anders og far - kan hende det var igjennom teaterlaget det òg, men det gjorde dei i alle høve, dei besøkte kvarandre og drog på hytteturar saman, og dei siste åra far levde så bruka Anders væra med han på sauesamling i Slettedalen.
Eg var sjølv med ein gong, og far titulerte konsekvent Anders med Sauesanker Tvett, og far og hunden gjekk øvst på toppane, og eg midt i lia, og Anders i dalbotnen, og eg var mest som ein ekstra hund som vart send opp og ned i dei bratte bakkane.
Og på kvelden var det god drøs under parafinlampa. han var fin å snakka med, Anders.
For eit par år sidan la eg ut eit bilde på facebook av far saman med Endre - eitt av dei ganske få augneblinkane dei hadde saman, og under biletet har Anders kommentert:
- Me saknar deg, Øyvind!
Og det skal du veta, Anders: Me saknar deg òg!
Kommentarer