Ryddenazi

Som siste ledd i prosessen etter salget av farsgarden har bror min og eg rydda ut av ‘gamla løå’.

Det ein gong så staselege bygget med skifer på taket, som var hovedbygg fram til 1961, som har vore fjøs og låve, stall, grishus og sauaavdeling ber preg av alder og manglande vedlikehald, det regner igjennom taket og malinga flassar på veggane.

Det er låvedelen me har rydda ut av, staden der tre generasjonar bønder har stua inn utstyr som har gått ut på dato, rabe som ein berre har villa ha ut or vegen og ein heil del papir og  gamle  skulebøker i nedstøva øskjer. 

E det R-A-B-E – RABE? Spør Onkel Kjell. Me har sortert papirene nokonlunde. Kjørt vekk det som tilhøyrer tante Marit, delt ut mjølkespann med produksjonsnummer 1519 (dei eldste står det 519 på).

Eg er freista til å svare ja. Me lastar opp gamle makketne fjøler og køyrer vekk lass etter lass. Lør opp fleire konteinerar .

I følge Buddhismen er det slik at dersom du eig meir enn fem ting, så er det tinga som eig deg.  Eg veit ikkje om Buddhismen har nokon definisjon på rabe. Det er siste rest som står for tur, me har ikkje freista gje vekk noko på facebook, eller kontakta bygdemuseet, eller annonsert på finn.no. Broderen har parkert lastebil med krane utanfor, og me halar og dreg i gamle hestereiskap så flisene skvett frå det som ein gong har vore kjørebane på løa. Men som no er tvilsamt underlag, eller potesielle  feller for jobbemenn som har kroppsvekt kring det tresifra. Eg sender broderen først. Det knakar, men det ber.

Plogar, horver, ein halmhakkar, ein transportkasse til traktor, den har eg minner etter, at eg sto bakpå der, og at det var sommar, at regnet tromma mot presenninga, at det  lukta sterkt av sau og myr, at eg sto og haldt rundt ein spelsau. Floger kring øyrene. Sommar-oppleving som kan slå ein sjuåring i svime i sin velde.  Slåmaskin, to hestetraller. Den eine vil broderen ha med seg til sørlandet, for å ha blommar i.

70 meter grøfterøyr i plast, samanrulla og rusta piggtråd. Morkne hesjestaurar dekka av støv frå dei siste 50 åra. Me vil berre verte ferdige, og når eg sagar over draga til ein eller annan hesteredskap – for å få betre plass på lastebilen - kjenner eg lukta av furu, og sentimental-Østen får for første gang makt over ryddenazien, men berre i eit glimt.

Hiv driten, seier nazien, og slik vert det.

Me jobbar mot klokka. Køyrer til båsplassen, som heiter gjennvinningsstasjon no. Må gassa på for å greie eitt lass til før dei stengjer klokka 12. Rykta vil ha det til at dei har ein bom som dei senkar ned klokka kvart på.

‘Då hiv eg det berre over gjerdet med kranen’, seier veslebror kjekt, men det slepp han. Så vidt.

Me vert ferdige, og då eg stenger døra, så er det ei symboltung handling. Det er døra til bondelivet til familien Dvergbøy som vert stengt. Til heile slekta.

3 og ein halv generasjon. No er det slutt. Eg festar kjettingen og går opp bakken, og undrar meg på om eg nokon gong kjem over det.
Ordnung muss Sein, seier Rydde-Adolf.